" مــرا ببوس "

بگذار آوازه عشقبازیمان چنان در شهر بپیچد که روسیاه شوند

آنها که:نه یک بار ! که هزار بار بر سر جداییمان شرط بسته اند

از تو گفتن سوزش چشم می آورد و از تو نگفتن تورم گلو …

ناخودآگاه که بیادم می آیی ... لبخند می زنم

دروازه ی گوش هایم بسته می شود!

گرمای دستانت را بین انگشتانم حس می کنم
و حـــس زیبایی دورتادورم را احاطه می کند!

به خود که می آیم دقایقی گذشته و من انگار همه ی آن ثانیه هارا " همچون سرنگ محرکی " یکجا به قلبم تزریق کرده ام !

پراز نشاط می بینم دقایقی عقب مانده ام از تلاتم بی پایان زندگی !

دیگران را نمی دانم

شاید آنها گرمای نفس در نفس را عشق بدانند !

شاید از اصل هم خوابی تصور دوست داشتن بسازند!

ولی من وقتی پای تو در میان باشد دست تمام فاصله هارامی گیرم و پای این احساس می نشینم و به همین مقدار دوست داشتن " زلال و شفاف ... صادقانه و غلیظ" اکتفا می کنم!

این گونه دوست داشتنت این روزها برای من همه ی دنیایم شده!

و می دانم روزی در کنار هم این قاب خاطرات را مرور خواهیم کرد!

آن روز دیر نیست ... من یقین

دارم                                                                                                                                                                                

رد پای عطر پاییز را میگیرم
کوچه ب کوچه...
شهر ب شهر...                                                                                                                                                   
رویا ب رویا...                                                                                                                                                    
در انتهای کوچه باغ ب جای خالیت میرسم...                                                                                                                                                                                        
چ سخت است حضور عطر تو میان برگهای خزان زده پاییز!

این روزها

بیشتر از هر زمانی

دوست دارم خودم باشم !!

دیگر نه حرص بدست آوردن را دارم

و نه هراس از دست دادن را .....

هرکس مرا میخواهد بخاطر خودم بخواهد

دلم هوای خودم را کرده است ...

همین..........

 گاهی چقدر دلم هوس شیطنت میکند... 

از همان شیطنت هایی که حرف تو پشت بند آن باشد که بگویی:

                                              مگه دستم بهت نرسه

آهسته بیا

چیزی هم ننویس 

نظر هم نگذار 

همان که بخوانی بس است 
                                                                                                                                                                            
من به بی محلی آدمها عادت دارم

ا تو را غرق درخاطراتت کنن :
یه آهنگ پیشواز …
دو خط شعر …
کمی هوای بهاری …                                                                                                                                 
یک وجب پیاده رو …
یه جاده خلوت تو حوالی خونتون …
دو کلمه حرف …
بوی یه عطر خاص …
همه و همه کافیه برای اینکه تو چند ساعت وسط اتاقت دراز بکشی و خیره بشی به سقف ، یک آه بلند بکشی و توی دلت بگی : “سلامتی خودم و این همه صبرم” و صدای بارون بشه آرامش دهنده ترین آهنگ اون روزت

بعضی وقتا مجبوری تو فضای بغضت بخندی . . .

دلت بگیره ولی دلگیری نکنی . . .
شاکی بشی ولی شکایت نکنی . . .

گریه کنی اما نذاری اشکات پیدا شن . . .

خیلی چیزارو ببینی ولی ندیدش بگیری . . .

خیلی حرفارو بشنوی ولی نشنیده بگیری !

خیلی ها دلتو بشکنن و تو فقط سکوت کنی...

این بـــــار ڪــــہ آمــــدے
دستــانتــ را روے قلبمـــ بـــگـذار
تـــــا بفهمــے اینــــ دلــــ …
بــــا دیــــد نــــ تــــــــو
نــمــے تــپـــد
مــے لـــــــرزد